Vandaag een heel ander soort artikel dan normaal.. Een column!
Waarom doe ik dit zo op die manier? Waarom irriteer ik mij gemiddeld sneller aan iets dan iemand anders? Voor iemand als ik, die veel waarde geeft aan de mening van een ander, zou het bijna raar zijn dat ik artikelen als dit plaats op mijn blog. Ik stel mij kwetsbaar op door middel van het schrijven van columns. Ik ben bang voor het oordeel van andere mensen. Andere bloggers. Neem nou bijvoorbeeld het maken van een presentatie; ik kan mijzelf moeilijk, of bijna niet inhouden. En als ik een keer mijzelf inhoud, raak ik gestrest, en na afloop zeg ik het dan toch maar tegen de ander. Als ik thuis een examen maak, en ik ben aan het typen, dan zie ik álles. Ik wil alle leestekens in mijn tekst hebben. Ik wil elke pagina doorlezen om te zien of er typefouten in zitten, de ja of de nee. De vraag is, waarom voel ik dit zo sterk? Het voelt alsof ik veel meer geef om een presentatie dan de ander. Maar natuurlijk is dit niet het geval. De ander vind ook dat de presentatie er goed en verzorgd uit moet zien. Alsof er uren aan gewerkt is. Maar ik let op de aller, aller kleinste dingetjes. Begint elke zin met een hoofdletter, eindigt elke zin met een punt, een vraagteken of een uitroepteken? Het zijn natuurlijk mijn eigen normen en waarden.. Ik vraag mij bijvoorbeeld ook altijd af of de ander zich irriteert aan mij, omdat ik bij elke klein dingetje iets ervan zeg. Alles moét perfect!
Ik vraag mij veel af. Dit maakt de pijn groter en de kans dat ik het weer doe ook. Ik kan het niet niet doen.. dat gaat niet bij mij. Al zo lang ik me kan herinneren wil ik later in de kinderopvang werken, van 0 tot 4 jaar. De vraag waarom kan ik simpel beantwoorden; ik ben gek op kinderen! Ik heb een diep verlangen naar de kinderopvang.. Daarnaast, heb ik de eigenschap dat ik het heel graag goed wil doen wat ik doe. Die twee dingen vormen geen goede combinatie. Het werken in de kinderopvang, en het leven met perfectionisme. Uiteraard is het hartstikke leuk en fantastisch om in de kinderopvang te gaan werken. We weten allemaal dat kinderen geen robots zijn. De ene dag zijn ze blij, en de andere dag zijn ze gewoon niet zo heel erg vrolijk. Misschien wel moe. Maar dat geeft niks! En als het niet gaat zoals ik dat wil, dan zit ik er uuuren over in..
Ik wil alles perfect doen, en dit iedere dag opnieuw
Ik denk na over alles wat verkeerd gaat. Niet door de gehele dag heen, maar ik heb er dan wel mijn bepaalde momenten van de dag voor. Want je kunt niet de hele dag over iets nadenken wat mis ging. Dan raak je in de knoop met jezelf. Je moet denken aan de positieve dingen! Aan alle lieve mensen om je heen, aan de gezellige dingen die je die week hebt gedaan of nog gaat doen. Dus dan lig ik daar, in mijn bed, 's avonds. Na te denken over wat ik die dag heb gedaan en wat er goed, en fout ging. Ik zie de onschuld weer wat ik die dag allemaal beter had kunnen doen. Hoe meer begrip mensen tonen, hoe beter ik mijzelf soms begrijp. Het erover hebben is nog beter. Dit doe ik op dit moment veel met mijn stagebegeleider. Ik ben onzeker. Bang om te falen. Want, alles moet goed gaan. Of.. niet?
Ik hoop dat ik ooit de dingen niet 'perfect', maar goed wil doen
Het reflecteren op wat ik beter kan doen is natuurlijk zeer verstandig. Maar niet, voor mij. Als ik dingen die in mijn hoofd rondspoken niet na kom, word de druk alleen maar erger. De druk om weer, opnieuw, perfect te willen zijn.. En dit zal voor mij, mijn hele leven een enorm leerproces zijn. En natuurlijk mag dat. Want je leeft maar 1 keer, en fouten zijn er om er van te leren. Als er iets mis gaat op het werk, bijvoorbeeld, dat een klant agressief word, dan schrik ik, soms wel zo erg dat de tranen me in de ogen schieten. Op het werk ben je net zo hard aan het leren als ik het dagelijkse leven en op andere momenten. Het liefst zou ik mijn perfectionisme willen verbergen.. Want het maakt me zo af en toe helemaal gek.
"Er bestaat geen dingen fout doen" - stagebegeleider
En op deze avond, dat ik dit column typ, besef ik dat elk mens wel iets heeft. De ene misschien wat leuker dan de ander. Net als bij mij. Het is niet altijd even fijn. Maar uiteindelijk zal alles goed komen. Ik probeer zoveel mogelijk uit het leven te halen wat er in zit, mét of zonder perfectionisme. Uiteindelijk gaat het erom dat je geniet van alle kleine en mooie dingen in het leven. Om te genieten van dat kleine handje dat in jouw hand ligt, omdat je mee moet lopen omdat hij/zij iets aan jou wil laten zien. Of dat lieve hoofdje dat op jouw borst ligt wanneer je je werk doet, wat je leuk vind. En waar je van geniet. Of gewoon wanneer je met je gehele gezin aan tafel zit, dagelijks te eten. Het gaat om die momenten dat je iedere dag met een grote glimlach beleefd. Ook als er minder leuke dingen gebeuren. Of dat je maar weer zo vroeg je bed uit moet.
"Het gaat om jezelf leren beter te worden, te groeien, te laten leren van je fouten in plaats van jezelf naar beneden te halen. Je moet gewoon van je hele leven genieten.."
Veel liefs,
Fardau
xoxo
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Wat leuk dat je een reactie achterlaat! x